ครู ป.กศ.แอ้...แต่ตกงาน

๑๑๑ช่วงเป็นนักศึกษา...เป็นยุคเฟื่องฟูของกิจกรรมนักศึกษา...ตามสโลแกน กูเป็นนิสิต นักศึกษา มีปัญญามากมายมหาศาล...ทั้งปัญญาชน...คนอันธพาล...ร่วมประสานเป็นพลัง...สร้างศรัทธาของมหาชน...เราเป็นกรรมการศูนย์กลางนักศึกษาเป็นตัวแทนสายชั้นปี...ผู้นำยุคเราเข้าป่าเป็นทั้งเพื่อนร่วมกิจกรรม...เพื่อนบ้านเดียวกัน...ปัจจุบันเขาเป็นผู้แทนราษฎร...เป็นนักเรียนทุนกันดารที่สอบแข่งกับเรามา...อดีตเป็นประธานนักเรียนคนแรก...ของโรงเรียนสหราษฎร์...เป็นนักปลุกระดม...เป็นดาวไฮปาร์ค...สุดท้ายหนีเข้าป่า...เป็นคอมมิวนิสต์...ตามข้อกล่าวหาของรัฐบาลยุคหอยครองเมือง...เพื่อนหนีเข้าป่า(เขาชื่อครูแก้ว)...เราพาเพื่อนที่หนีมาจากธรรมศาสตร์กลับไปซ่อนตัวอยู่ที่บ้าน...เหตุการณ์สงบเราเรียนต่อจนจบ...ได้วุฒิครูติดตัวทุนคึกฤทธิ์ไม่มีสักบาทเดียว...จบมาแล้วไม่มีงานรองรับ...งานกับเงินมันไปกับคึกฤทธิ์...ไม่มีการเปิดสอบบรรจุครูอีกเลยตั้งแต่จบมา...เพื่อนที่หนีเข้าป่าได้ข่าวเพียงว่ามาเยี่ยมแม่ที่บ้านแค...โดนปิดล้อมแต่สุดท้ายปลอดภัยและหนีไปได้...และไม่เคยได้ติดต่อกันอีกเลย...เราขอพ่อหนีจากบ้านไปเผชิญโชคที่ กทม...เรียนต่อรามคำแหงคณะรัฐศาสตร์ เพราะลูกลุงเราเรียนที่นี่อยู่แล้ว...เรียนไปทำงานไปทำกิจกรรมไป เกเรเที่ยวเตร่ตามประสาเด็กวัยรุ่น...แถมเป็นลูกชายคนโต...เป็นลูกครูพ่อมีเงินเดือน...เรียนบ้างไม่เรียนบ้าง...เพราะเป็นยุคของพวกเรา...เรียนอยู่สามปี ได้ 70 กว่าหน่วย...น้องๆเริ่มโตไล่ตามหลังมา...
................วันที่ 2 ตุลาคม 2523 เป็นวันที่ฝนตกหนักทั่วกรุงเทพ...มีการประกาศของมหาวิทยาลัยรามคำแหง...งดการเรียนและงดสอบไม่มีกำหนด...เราไปเรียนตามปกติ...เดินเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้...น้ำท่วมเกือบถึงป้ายมหาวิทยาลัย...เรากับเพื่อนๆ...ฉลองต่อที่ไม่ได้สอบ...ตั้งใจจะกลับไปบ้านที่ศรีเวินชัยเพราะไม่ได้กลับนานแล้ว...พอมาถึงหอพักประมาณ 2 ทุ่มเศษ...มีคนเอาโทรเลขมาให้ 3 ฉบับ...ฉบับแรก พ่อป่วยหนักกลับบ้านด่วน...2ฉบับหลัง มีข้อความว่า...พ่อเสียแล้ว กลับบ้านด่วน...โลกทั้งโลกหมุนติ้ว...ยืมเงินเพื่อนเป็นค่ารถ...เรียกแท็กซี่ไปหมอชิด...