ผ่านชีวิตเด็ก...ที่ค่อนข้างแข็งแกร่งตามสภาพดินฟ้าอากาศ...บ้านเรายังไม่มีถนนไปอำเภออีกเช่นเคย...ต้องนั่งเรือหางยาวเข้าอำเภอวันละเที่ยว...ไปเช้ากลับเย็น...พ่อไปรับเงินเดือน...ต้องไปทั้งวัน...ตอนเย็นเรากับน้องและเพื่อนๆจะลงไปเล่นน้ำ...รอพ่อกลับมา...พ่อจะมีส้มเขียวหวานเหี่ยวๆมาฝากพวกเรา...มีปลาทูเน่าที่แม่ชอบมาให้แม่ตำกะปิ...บางทีโชคดีพ่อจะมีลูกฟุตบอลที่อำเภอแจกให้โรงเรียนมาด้วย...พ่อสอนคนละโรงเรียน...เราและน้องๆ...มีสิทธิ์แค่อุ้มลูกบอลไปอวดเพื่อนๆ...
....จบป.4ก่อนหนีจากบ้านการดำรงชีวิต...เพื่อเอาตัวรอด...ต่อสู้กับธรรมชาติ...สิ่งแวดล้อม...เราสอบผ่านเกิอบร้อยเปอร์เซนต์ ส่วนหลักสูตรโรงเรียน...ถือว่าจบชั้นประถมสมบูรณ์...หลักสูตรอาชีวะเราก็จบ...ทั้งทำเบ็ด...ต่อมอง...สานแห...พายเรือทำมาหากิน...ด้านเกษตรก็ไม่ได้คุย...เราทำเป็นหมดทั้งนาปี...นาข้าวลอย...ปลูกข้าวโพด...ปลูกผัก...ส่วนผลไม้ไม่ต้องปลูก...เวลากินแล้วกลืนเมล็ดมันเวลา...ปลดทุกข์ตอนเช้า...ปล่อยไว้อย่างนั้นถึงหน้าฝนมันเกิดเอง...เพื่อนเราบางคนที่จบป.4...สองปีมันเอาผัวและมีลูก...เราถูกพ่อบังคับให้ไปอยู่กับป้าที่ท่าอุเทน...พ่อบอกต้องไปเรียนหนังสือ...เราไม่อยากเรียนเพราะไส่เบ็ด...หาปลาก็พอได้แก้...วันหนึ่งได้สักสามกิโลก็สิบบาทแล้ว...พ่อบอกมันไม่ใช่วิถีที่ยั่งยืน...เรียนจบแล้วค่อยกลับมาหากินก็ได้...เราเป็นเด็กหัวอ่อน...ว่านอนสอนง่าย...พ่อพาเราเข้าอำเภอ...ไปขอหนังสือเก่าจากญาติพ่อ...เราตื่นเต้นที่ได้เห็นอำเภอ...ตั้งแต่เกิดเรามาไกลสุดแค่บ้านท่าบ่อ...เพื่อมารับเสด็จพระเจ้าแผ่นดินและพระราชินี...เราจำได้เราใส่ชุดลูกเสือ...แต่ไม่มีรองเท้า...ปี2512...รับเสด็จคนบ้านสามผงเรือล่มจมน้ำตายด้วย...เรามารับเสด็จเห็นแต่เฮลิคอปเตอร์แค่นี้ก็ตื่นเต้นแล้ว...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น