นักศึกษาครูภาคค่ำ...

...ออกจากปิยะฯไม่ได้มีความเข้าใจหรอกว่าจะเรียนอะไร...มศ.3 ไม่ครูก็ตำรวจ...แต่ตำรวจไม่ได้สอบตอนจบใหม่...นึกอยากสอบตอนไหนก็สอบ...ไอ้อ้วน(ลูกพ่อเหรียญ)มันไปสอบเกษตรกาฬสินธิ์...มันบอกว่าสอบง่ายๆขุดดินคิวคูณคิวก็ได้เรียน...แต่เพื่อนหลายคนบอกว่า...อยาก..?..(ได้หญิง)ให้เรียนครู...อยากบู้ให้เรียนเกษตร...อยาก เสต็จให้เรียนการช่าง...และมันเยาะเย้ยหลังพวกมันได้เข้าเรียนแล้วว่า "ครูกลับกบ้านพายกระเป๋ากับเกิบ เกษตรกลับบ้านพายแบ้งค์ขี่รถแลนด์"เราไปสอบทุนครูกันดาร...ของวิทยาลัยครูสกล...ไอ้จ่อยลูกลุงเราก็สอบด้วยกัน...ตกทั้งคู่...แพ้นักเรียนโรงเรียนอำเภอ...เราไปสอบภาคค่ำ...ได้เรียนภาคค่ำวิทยาลัยครูสกลนครรุ่นสุดท้าย...เรียนเทอมแรก...เป็นหัวหน้าชั้น...ร่วมเป็นกรรมการนิสิตนักศึกษา...สายชั้นปีที่ 1ทำกิจกรรมร่วมกับทุกชมรมออกค่าย...จัดเที่ยว...อาสาพัฒนาเรื่อยไป...ใครชวนไปหมด...อายุ 18 เป็นนักกิจกรรมเรียนไม่ทันเพื่อน...เงินไม่พอใช้...ไม่ได้จ่ายค่าเทอม...สุดท้ายอาจารย์ให้ดรอป...เรียนได้เทอมเดียว...กลับบ้านไปหาปลา...หลังจากพ่อ..แม่...เสียน้ำตาเพราะไม่สนใจเรียน...อยู่บ้านก็พาเพื่อนทำกิจกรรม...ไปแข่งฟุตบอลเชื่อมสัมพันธ์กับบ้านอื่น...พาเพื่อนงันต้น...ทอดต้นทุกวันพระ...นอนเลียแผลทบทวนชีวิตที่ผ่าน...เข้าใจว่าทางวิทยาลัยจะเรียกไปเรียนต่อ...ปรากฏว่าโดนรีไทร์(ไล่ออก)ในเทอมต่อมา...เขาบอกว่าหมดสมาชิกภาพ...
....ปีนั้น...หม่อมคึกฤทธิ์ ปราโมช...เป็นนายกรัฐมนตรี...เจ้าของนโยบาย ขุดคลองให้เป็นถนน...ทำถนนให้เป็นคลอง...เจ้าของประชานิยมยุคแรก...จนต่อมาทุกพรรคการเมืองต้องลอกนโยบายของแกมาใช้ทุกพรรค...คึกฤทธิ์...แจกทุกอย่าง...ทำถนนขุดคลองใช้แรงคนแทนเครื่องจักร...ช่วงไม่ได้เรียนก็ไปรับจ้างกับเพื่อนๆ...ขุดคลองทำทางเพื่อเอาสตางค์คึกฤทธิ์...นายกคึกฤทธิ์...เปิดโอกาสให้คนรากหญ้า...มีทุนคึกฤทธิ์เพื่อผลิตครูที่ขาดแคลน...โดยให้สภาตำบลอันมีกำนันเป็นประธานการสอบ...ครูใหญ่ภายในตำบลเป็นกรรมการ...ออกข้อสอบเองโดยสอบสัมภาษณ์...เราสอบได้ทุนคึกฤทธิ์...ไปเรียนครูต่อภาคปกติ 2 ปี จบ...เพื่อนๆเรียกเราว่าครูไก่...คำว่าครู...จะเป็นคำนำหน้าคนที่เรียนครู...จะได้เป็นครูหรือไม่อยู่ที่เทวดา(แถน)เป็นผู้กำหนดชะตา...