...15 พฤษภาคม 2524 คือวันแรกแห่งการเป็นครู...เมื่อคืนนี้ญาติพี่น้อง...ลุง ป้า น้า อา ผู้หลักปักบ้าน...พ่อใหญ่ แม่ใหญ่ ถูกแม่เชิญมากันเต็มบ้าน...เพื่อ...ทำการผูกข้อมือ...บายศรีสู่ขวัญ...อวยพร...สั่งสอน...แสดงความยินดี...พร้อมกับตลกบริโภค...สุดแท้พฤติกรรมใครจะแสดงออกอย่างไร...แต่ทุกคนที่มาวันนี้ล้วนแต่หน้าชื่นตาบานคนที่มีความสุขที่สุดคือแม่...แม่ใหญ่หวล...แม่ตู้(อุ้ย)เหรียญ (ยายเรา)ยิ้มไม่หุบ...ยายเราคุยจนน้ำหมากกระเด็นใส่วงสนทนา...หลานกูมันเก่งมันได้เป็นครูแล้ว...(แกไม่รู้หรอกว่าพญาแทนขีดเส้นมาให้เป็นอย่างนั้น)
...เราเป็นครูที่โรงเรียนบ้านแค...หมู่ 2 บ้านเราศรีเวินชัยหมู่ 6 เป็นหมู่บ้านที่ไม่เคยได้รับเบี้ยกันดาร...เป็นหมู่บ้านที่เจริญกว่าทุกหมู่บ้าน...เพราะอยู่ติดลำน้ำสงคราม...การขนส่งเดินทางสะดวก...บ้านปากยามกับบ้านสามผง...ก็เจริญส่วนบ้านดงน้อย...นาหนองหวาย...ได้รับเบี้ยกันดาร...เจ้านายสรุปว่าไม่มีเส้นทางคมนาคม...มีไข้มาลาเลีย...กันดาร...ยากจน...(ก็มันเขียนเอา)...เราเพิ่งนึกได้ว่าตอนสอบทุนกันดารเมื่อคราวก่อนถึงมีเพียงสองตำแหน่งในตำบลสามผง...ทั้งๆที่มันก็เหมือนกันทุกหมู่บ้านนั่นแหละ...
...แม่ซื้อรถมอเตอร์ไซค์เอ็นโดโร่ (มือ 2 หรือ 3ไม่รู้)จากเพื่อนแม่ให้เรา...รถสตาร์ทไม่ติดต้องซ่อมก่อนถึงขี่ได้...เดือนที่ 1, 2,3, ผ่านไปยังไม่ได้รับเงินเดือน...ไม่รู้เพราะเหตุใด...ครูเก่าบอกเราว่าเป็นระเบียบ...ต้องตกเบิกหลังสามเดือนผ่านแล้ว...ระเบียบอะไรเราไม่รู้หรอก...เรารู้แต่ว่า...เราเดินเข้าร้านไหนภายในหมู่บ้าน...น้ำมันกี่ลิตร...เหล้ากี่ขวดเขาให้เราเซนต์หมด...มันช่างดีพิลึก...
...1,535 บาทต่อเดือนหลังสามเดือนได้รับเงินตกเบิก 4,605 บวกกับอีก 15 วัน เป็นเงิน 5,372 บาท...ได้รับเงินเดือนครั้งเดียว...เกินครึ่งหมื่น...ไม่ใช่น้อยสำหรับเรา...เรานำเงินไปจ่ายร้านที่เป็นหนี้ค่าเหล้า ค่าน้ำมัน สบู่ยาสีฟัน...ไม่พอหวะ...ขอติดหนี้ไว้เดือนต่อไป...ร้านค้าก็แสนใจดี...บอกเราว่าไม่มีปัญหาอยากได้อะไรขอให้บอกกลางวันกลางคืนเรียกได้ตลอด...แถมให้ใครมาเอาก็ได้
...กลับมาบ้านบอกแม่...ได้เงินเดือนแล้วแต่ไม่เหลือ...แม่บอกไม่เป็นไรหรอกลูก...ขอแต่ให้เจ้ามีเงินเดือน(ได้เป็นเจ้าแล้ว)ไม่ให้แม่ก็ไม่เป็นไร...เพราะไม่ได้ใช้อะไร...ขอแต่ช่วยน้องเวลามันขอบ้าง...แค่นี่แม่ก็มีความสุขแล้ว...
แม่บอกเราอย่างนั้นจริงๆ.................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น